Είναι ένας από τους πολλούς συμπατριώτες μας που η παρουσία και η προσωπικότητά του έμεινε ανεξίτηλα χαραγμένη στη μνήμη όσων τον γνώρισαν.

Γεννήθηκε στον Πολιχνίτο Λέσβου στις 5/11/1903 και απεβίωσε στις 18/10/1967. Ήταν ο μικρότερος γιος του Παναγιώτη και της Στρατηγούλας Κλούρα. Είχε ακόμη τέσσερα αδέλφια, τον Γιαννακό, το Γιώργο και το Χαράλαμπο οι οποίοι μετανάστευσαν, έζησαν και πέθαναν στην Αμερική, και μια αδελφή, την Πελαγία, η οποία έζησε και παντρεύτηκε στον Πολιχνίτο.

Τελείωσε το δημοτικό στον Πολιχνίτο, μετά για δυο χρόνια πήγε στο Πλωμάρι και τελείωσε το γυμνάσιο στη Μυτιλήνη. Το 1928 αποφοίτησε από την Οδοντιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και μετά τη στρατιωτική του θητεία εγκαταστάθηκε στον Πολιχνίτο όπου εργάστηκε ως το 1960. Ως οδοντίατρος εξυπηρετούσε όλα τα γύρω χωριά και έμεινε γνωστός για τον άψογο επαγγελματισμό του και την άριστη δουλειά του.

Το 1938 παντρεύτηκε την Ιφιγένεια, κόρη του δικηγόρου Δημητρίου και Ευτέρπης Κοτζαμανή. Απέκτησαν δυο παιδιά, την Ευστρατία και τον Παναγιώτη.

Το 1936 διώχτηκε από το καθεστώς της δικτατορίας του Μεταξά και με το φόβο αυτό αποφάσισε να στερηθεί ένα μεγάλο μέρος από τη σπουδαία συλλογή παλαιών και σπάνιων βιβλίων που είχε, τα οποία έκαψε με τη βοήθεια του τότε οκτάχρονου ανιψιού του Χαράλαμπου Σπακουρή. Το ίδιο επαναλήφθηκε και την περίοδο της χούντας του Παπαδόπουλου όταν έκαψε και τα υπόλοιπα βιβλία. Το 1940 εκμεταλλευόμενος τις επισκέψεις των Γερμανών κατακτητών στο ιατρείο του βοήθησε όσους περισσότερους συγχωριανούς του μπορούσε.

Το 1956 πήγε στην Αμερική για οικογενειακούς λόγους όπου έμεινε για ένα χρόνο. Όταν όμως επέστρεψε, η υγεία του ήταν κλονισμένη. Ευτύχησε να δει την κόρη του Ευστρατία να παντρεύεται τον επιχειρηματία Α. Ρωμανό. Οκτώ μήνες, όμως, μετά τη γέννηση του πρώτου του εγγονού πέθανε σε ηλικία 64 ετών στον Πολιχνίτο.

Είναι αξιοσημείωτο ότι όσοι τον γνώρισαν προσωπικά θυμούνται έναν άνθρωπο χαρισματικό, προοδευτικό, φιλοσοφημένο, ευχάριστο, ανιδιοτελή, φιλομαθέστατο, με αίσθηση του χιούμορ και καθόλου φιλοχρήματο.

Ο Σάββας Κλούρας ήταν ένας άνθρωπος απλός, γεμάτος καλοσύνη και ανθρωπιά, ένας άνθρωπος που ίσως το σπουδαιότερο που κατάφερε ήταν να έχει μόνο φίλους.